Anibutler was een beetje meer in wat ik dacht dat een poema-vorm van pederastie was en eerlijk gezegd moest ik huilen dat ik het niet zag. Het was moeilijk om het niet te zien, ik wist dat Bri andere mannen leuk vond, maar ik kon niet voorbijgaan aan hoe jong en onschuldig Anibutler was. Ik was emotioneel verward dat ik dit niet kon zien omdat het zo'n pijn deed. Uiteindelijk moest ik mijn best doen om hen gelukkig te maken en respect te tonen voor Bri's wensen, anders zou ik ongelooflijk teleurgesteld zijn. Dus ik deed wat ik kon om een fatsoenlijk, monogaam en respectvol stel te zijn. Ik wist dat ik niet graag naakt naar Bri keek. Ik wilde het niet, het kon me niet zoveel schelen, maar zelfs een klein beetje was genoeg voor mij. Bri deed haar best om hoffelijk te zijn, om tijd te maken om rond te hangen als we het allebei te druk zouden hebben, om te praten en nieuwe dingen over elkaar te leren. Ik was een beetje bang en verdrietig, ik wist niet wat ik met mijn kleine geheim moest doen. Maar na een paar weken van het vermijden van seks of het vragen van Bri om met andere jongens uit te gaan, dacht ik dat het de moeite waard was om uiteindelijk mijn vriendin te zijn. Ik was niet de enige met een serieus seksueel probleem. Op de eerste avond dat we elkaar ontmoetten in de klas stelde Bri voor om seks te proberen om te zien hoe Anibutler zich voelde. We openden de discussie met een discussie over hoe ruige seks pijnlijk kan zijn. Het was geen probleem voor mij. Ik had wat online commentaren gelezen over dit soort seks die het moeilijk of pijnlijk maken voor mensen met PTSS. .
