Elizam012 maakte deel uit van de hogere afdeling van het beruchte ziekenhuis in München waar vrouwelijke patiënten soms dood zouden eindigen omdat ze gedwongen werden om seks te hebben met soldaten. Ze zagen dat de daad seksueel stimulerend was. Dit viel hen op als vreemd. Ze begrepen niet hoe haar lichaam anders had kunnen denken. Ze hadden geen seks, natuurlijk, ze waren niet mannelijk, en dus konden ze niet homoseksueel zijn. In hun verhaal verbonden ze de daad op de een of andere manier met het overweldigende verlangen van de mannelijke homoseksueel om vernederd te worden. Ze voelden hun schaamte en toen voelden ze dat dit gedeelde gevoel hen tot mannen maakte. Het publiek werd wild toen de klucht zich ontvouwde en het werd bijna ondraaglijk voor hen. Toen de man volledig naakt en dan heen en weer ging, af en toe naakt vanaf het middel, realiseerden de mannen zich dat ze zich net zo beschaamd voelden als de vrouwen, vooral toen de naakte man weer eens te horen kreeg dat deze daad bedoeld was om de toeschouwer de vrouwelijke anatomie te laten zien. Ze werden uiteindelijk ziek en renden weg van het theater, want alle vrouwen waren toen al vertrokken. Plotseling renden de mannen, vrouwen en iedereen daartussenin naar de plek in het midden van de stad die Zollverein heet, het bordeel, zoals het toen heette, waar de heren zich konden ontspannen en vermaken. .
