Ingridheidi heeft niet eens een oogje dichtgeknepen. Zo verdomd waar. Dit ging gewoon beter en beter worden. Ze hoefde geen veronderstellingen meer te maken over de acties van mannen die echt gevaarlijk zouden blijken te zijn. Ingridheidi kon nu, met bijna totale zekerheid, over elk mannetje spreken, behalve over haar partner, alsof het vreselijke en gevaarlijke wezens waren. En zo ging de nacht verder. Alsof dit al lang aan de gang was. Nacht na nacht. Zelfs op kerstavond en op oudejaarsavond. Nadat ze nacht na nacht naar hun seksuele verdorvenheid hadden gekeken, probeerde Ingridheidi ze niet te laten stoppen. Het was meer het moeilijke om op te geven dan haar hitte voor de gemene klootzakken die ze verkoos om elke nacht op haar te blijven oefenen. Terwijl ze ervoor zorgden dat Ingridheidi niet probeerde te stoppen, speelden ze de hele nacht door met het grootste bewijs dat het allemaal maar een spelletje was en ze wilden haar geen pijn doen of zelfs maar denken aan haar pijn doen. Het was een nacht van alcohol, en wilde verlatenheid. Ze konden hun tijd doorbrengen met zichzelf te plezieren tot een einde dat ze al lang niet meer dachten. Ze wisten haar te overtuigen met hun niet aflatende aandacht in de vierde en laatste maand van hun onophoudelijke neukpartij. Er was geen spoor van jaloezie of gepassioneerde liefde. Geen slappe, bange fluisteringen of tegenstrijdige zeden. Ingridheidi speelde gewoon mee. .
