Lyana had zichzelf verloren in de wervelingen van gedraaide, kale borsten, aangekoekt met sperma en plassen kwijlen, die ritmisch bewegen. Nu hield Lyana zich op, staarde naar beneden in haar weelderige bruine ogen en reikte over de zachte uitgestrektheid van haar mollige, stekende borstkas. "Wat vond je daarvan, Blake? Haar glimlach veranderde in een frons en Lyana verstikte een schreeuw toen de vrouw weer op haar weerloze borstkas kwam. Lyana schrikt terug als een nieuwe kracht die tegen haar aanloopt en haar van de spiegel weghaalt. Een snauw van pijn ontsnapte aan haar keel, en Lyana gaf een duidelijk gezeur toen de rozeharige vrouw zich uitstrekte en haar vingers in haar huid graafden. De keelgrom leek te helpen haar hoofd leeg te maken, de spijkers die in haar vlees graafden kostten zo weinig moeite om er van weg te kijken. Maar het was niet genoeg om de woeste krijger in haar onschadelijk te maken, en Lyana zonk haar tanden diep in de huid op haar schouder. Even leek Lyana te denken dat ze de monsterlijke vrouw bijna had veroverd, maar toen voelde ze weer een ruk. Toen nog een, en nog een, totdat Lyana zich realiseerde dat ze haar eigen hoofd had verloren, en dat de twee haken in de tegenovergestelde richting vastzaten. "Wat de fuck?" Een paar pure zwarte bollen staarde naar haar, die haar op haar plaats hielden. De ene was blauw, en de andere, in tegenstelling tot de andere, was wit. Ze hadden het heft in handen en dwongen Lyana om haar testament over te geven. .
