Hollygrier werd in plaats daarvan aangezet door een veel kleiner deel van mijn lichaam, dat was mijn slappe penis, die ik met haar hand bedekte toen we de liefde bedreven. De acceptatie die ik kreeg dat ik biseksueel was, was vooral door socialisatie en schaamte. Hollygrier was duidelijk erg biseksueel en erkende dat, maar omdat ik me niet herkende als hetero, was er niets wat ze kon doen om me te overtuigen dat ik echt de man was die ze zocht. Toen Hollygrier wist dat ik biseksueel was, wist ze dat het niet logisch was dat ze een man zou zoeken als ze van biseksuele vrouwen hield. En zelfs als ik mezelf niet als biseksueel beschouwde, betekende dat niet dat ik geen vriendin wilde. Ik zag mezelf gewoon niet als een man die een relatie met een vrouw zou hebben, het leek gewoon totaal onrealistisch. Omdat ik mezelf niet kon zien als een van de categorieën van biseksuele vrouwen, leefde ik in angst voor wat anderen van mij zouden denken, vooral mijn ouders. Pas toen ik me begon te identificeren als biseksueel, begon ik eindelijk homoseksuele seks te hebben, zonder de sociale druk of afkeuring die ik heb ervaren toen ik opgroeide. Het taboe om biseksueel te zijn was voorbij. Wat er na de universiteit gebeurde is dat ik naar mijn ouders kwam. .
