Lilla Blu wiebelde en sloot haar benen, maar hij hield haar stevig binnen. Hij trok ze uit elkaar, en probeerde het opnieuw, en hij moest nog twee keer proberen om eindelijk een goede grip te krijgen. Hij greep naar haar tepels en kneep toen in haar tieten, totdat ze het effect begonnen te krijgen dat hij wilde. Lilla Blu stopte met wiegen en sloot haar benen weer. "Waarom kan ik geen twee tieten hebben?" Lilla Blu zei, geïrriteerd. "Waarom moet je ze allebei tegelijk pakken?" "Ik wil niet dat je weer zo gestraft wordt," zei hij, en hij leidde haar weg. "Sneller dan dat," zei Lilla Blu, en ze verlieten de keuken. De kamer was doordrenkt met de melk van de gerechtigheid. Ze bleef werken aan haar taak, en de woede die Lilla Blu had meegebracht vervaagde langzaam. Ze vond dat Lilla Blu wilde huilen. Of misschien niet huilen, Lilla Blu wist het niet, maar alles gewoon laten vervagen. Lilla Blu kon voelen dat haar vingers klem zaten toen ze probeerde de greep op de melk van de gerechtigheid te breken, slechts het kleinste beetje. Er ging nog een minuut voorbij. Niets. De melk van de gerechtigheid klopte niet op haar lichaam. Het werd uit haar borsten gehaald. Het was leeg van de melk. Heeft haar broer haar borsten veranderd of zo? Of was dit een kracht die hij voor zichzelf had? Lilla Blu hield zichzelf vast, duwde met haar tepels naar voren. Als ze vielen, nou ja, dan zouden ze tenminste hun doel dienen, dacht Lilla Blu, en ze dwong haar borsten tot het uiterste. .
