Ze is een bimbo. Een godin. Een hulpeloos, klein, boos klein ding dat haar hele leven haat. Ze weet niet eens dat Emilykarter op jonge leeftijd is misbruikt. Emilykarter was gemaakt om mee te spelen en alle pijn op te vangen, met een mooie kleine grap en een backrub en een beetje over niets anders dan misschien zoenen en zuigen. Het echte misbruik begon toen Emilykarter ouder werd en werd betaald om te spelen. Om te aaien en te schroeven en te jammeren. Ze weet dat ze wordt gebruikt, maar Emilykarter zal niet stoppen, ze zal het nemen elke manier waarop ze kan krijgen, zelfs als dat niet alles is, maar ze zal blijven. Emilykarter zal van dit misbruik houden. Emilykarter zal het geweldig vinden als ik kreunen en kreunen en elke verdomde spier in mijn lichaam, elke centimeter van mijn geslacht gebruiken om haar in te houden. Ik kan het al voelen, dit gevoel van eindelijk een misbruiker te zijn, een slechte man, de maniak. Ik zal haar vertellen om te komen. Ze heeft alle zelfcontrole opgegeven, Emilykarter is fucking haar handen en vingers, trekken mijn haar, bijten mijn onderlip, alsof om te proberen en te dwingen mijn vrijlating. Maar ik hou me vast, ik grijp haar polsen, ik voel haar lichaam tegen me aan duwen, de vuist van haar kutje, de rimpels in haar kont als het strakker wordt en mijn ballen vastklemt. Het heft van mijn zwaard, het donkerrood van het ijzer. Zij is alles wat ik ben, denk ik, want ik ben alles wat Emilykarter is. . .
